Rozdział 5 - wyjazd

Rozdział 5

Wyjazd

Po kilku godzinach jazdy autostradą skręciliśmy w stronę wielkiego lasu. Była w nim wąska dróżka prowadząca do domu babci Bonnie.

Mijaliśmy zamaszyste świerki i inne drzewa, przypominające swoim wyglądem olbrzymie postacie. Czułam narastający niepokój, chociaż nie znałam jego źródła. Bonnie chyba też coś zauważyła, gdyż jej twarz wygiął dziwny grymas, a jej wzrok na kilka minut stał się nieobecny.

Przez kilka minut wpatrywałam się w ścianę lasu, oczekując, iż zobaczę coś, co wytłumaczy powody mojego strachu. Niestety nie dopatrzyłam się niczego. Na domiar złego, Stefan zauważył, że nie czułam się tam najlepiej.

- Coś nie tak, Eleno? – zapytał z troską w głosie. Na jego czole pojawiła się zmarszczka.

Nie chciałam opowiadać mu o tym, co czułam, gdyż moje obawy prawdopodobnie są skutkami zmęczenia po bardzo długiej podróży.

-Nie, nie, wszystko w porządku – odpowiedziałam spokojnym tonem, po czym uśmiechnęłam się do niego.

-To świetnie, bo jesteśmy już na miejscu – powiedział.

Rzeczywiście. Przed moimi oczami rozpościerał się piękny, choć niewielki krajobraz. Duży, wystawny dom babci Bonnie stał w samym środku pięknej, malowniczej polany. Obok mieszkania stał niewielki ogródek. Nie dostrzegłam w nim jednak żadnych kwiatów. Wypełniały go najprzeróżniejsze zioła. Wśród licznych listków dostrzegłam werbenę. Mam nadzieję, że pani McCullough ufa Stefanowi i w najbliższym czasie jej nie użyje.

Wokół łąka była otoczona nieprzeniknionymi ciemnościami lasu.

- Babciu, jak dobrze cię widzieć! – usłyszałam za sobą wesoły krzyk Bonnie. Podniosłam głowę i spojrzałam na kobietę stojącą przede mną. Miała ona około sześćdziesięciu pięciu lat. Jaj kruczoczarne włosy przypominały mi rozwichrzoną czuprynkę Bonnie. Kobieta, mimo głębokich zmarszczek miała w sobie coś z nastolatki. Nie wyglądała na specjalnie poważną czy nieprzyjemną. Prezentowała się bardzo sympatycznie.

Bonnie podbiegła do niej i uściskała serdecznie. Kobieta odwzajemniła uścisk.

- Ty pewnie jesteś Elena – wskazała na mnie. – Bardzo miło cię poznać – pani McCullough bardzo uważnie mi się przyglądała.

- Bardzo miło mi panią poznać – powiedział nagle Stefan. – Stefan Salvatore.”Przyjaciel” Eleny.

- Ciebie też miło poznać, Stefanie – zwróciła się do wampira i głęboko się uśmiechnęła. – A teraz zapraszam was na herbatę. Zapewne jesteście zmęczeni podróżą. Nie krępujcie się – dodała, po czym razem z Bonnie weszła do środka.

Niespodziewanie poczułam na swoich ramionach uścisk Stefana.

- Te ferie mają być nasze, pamiętaj – przybliżył swoją twarz do mojej i delikatnie pocałował mnie w policzek. Wtuliłam się w niego mocno, a on delikatnie gładził moje włosy. Moglibyśmy tak stać w nieskończoność – nierozłączni, zakochani.

Z refleksji wyrwał nas głos Bonnie.

- Chodźcie, herbata gotowa! – odsunęliśmy się od siebie na nieznaczną odległość. Stefan wziął mnie za rękę i razem ruszyliśmy w stronę drzwi wejściowych domu babci Bonnie.

Ciąg dalszy - ciągu dlaszego, ciągu dalszgo;).

Oboje usłyszeliśmy dźwięk tłuczonego szkła. Równocześnie odwróciliśmy głowy i zobaczyłam Bonnie. Prawdopodobnie strąciła jedną ze szklanek, stojących tuż obok drzwi.  Miała zszokowaną minę. Dziewczyna pospiesznie opuściła budynek. Już chyba nawet wiem, co sobie pomyślała, zastając nas w takiej pozycji. Och, nie!

- Damon, postaw mnie na ziemi, natychmiast!

- Już się robi moja droga – powiedział aksamitnym głosem, po czym postawił mnie na ziemi.

        Jeszcze raz spojrzałam w jego kierunku i pospiesznym krokiem pobiegłam do wyjścia. Tak naprawdę nic złego nie zrobiłam, ale czułam się okropnie. Tak, jak gdybym zdradziła Stefana.

Zdradziła? To chyba trochę zbyt mocne słowo. Cóż, nie protestowałam, kiedy Damon złapał mnie w swoje objęcia i przytulał mocno do siebie. Nie miałam nic przeciwko uczuciu ciepła, jakim mnie obdarzał. Jednak zdrada to stanowczo za mocne słowo. W końcu ja i on byliśmy przyjaciółmi… Uściski dozwolone.

       W samochodzie czekali na mnie Stefan i Bonnie. Dziewczyna spojrzała na mnie z nieukrywanym przerażeniem i zadziwieniem.

Muszę powiedzieć jej, że to nic takiego, pomyślałam, ale teraz nie miałam możliwości, by to zrobić, gdyż Stefan siedział obok nas. Nie chciałam, by tego słuchał. Już sama moja przyjaźń z Damonem wywoływała grymas smutku na jego pięknej twarzy.

Podałam Stefanowi kluczyki, które z całej siły zaciskałam w prawej ręce.

- Możemy już ruszać? – spytałam. Mam wrażenie, że zrobiłam przy tym jakąś dziwną minę, gdyż Stefan niepewnie na mnie spojrzał.

- Tak, już jedziemy – odparł, po czym odpalił swoje czerwone Ferrari i ruszyliśmy w drogę.

                                                 ***

          Jeszcze długi czas rozmyślałam nad tym, co wydarzyło się w domu Salvatore’ów. Nie dawało mi to spokoju, zwłaszcza, że w lusterku samochodu ciągle widziałam Bonnie, świdrującą mnie wzrokiem. Chciałam natychmiast wytłumaczyć jej, że to wcale nie to, na co wyglądało, ale obecność Stefana skutecznie psuła moje plany. Mimo, iż utrzymywałam z Damonem przyjacielskie stosunki, mój chłopak był zazdrosny. Tak naprawdę nie dziwiło mnie to, gdyż kiedyś, kiedy obaj jeszcze byli ludźmi, zakochali się w tej samej dziewczynie – Katherine. Stefan był pierwszy, ale Damona to nie obchodziło. Dziewczyna pokochała ich obydwóch i przez to tak bardzo się nienawidzili. Bo nie mogli mieć jej na wyłączność.

         Właśnie dlatego nie chciałam, by mnie i Damona łączyło cokolwiek, ale przyjaźni nie potrafiłam mu odmówić.

Patrząc w jego błękitne jak niebo oczy, widziałam jak cierpi w momentach, gdy tak silnie odrzucałam jego uczucie.

Elena:).

Jeszcze dalszy ciąg...

     Wyszłam z samochodu i ruszyłam w stronę domu.
            Salon Salvatore’ów, w którym właśnie się znalazłam, był olbrzymi. Stare obrazy zdobiły wszystkie ściany. W jednej z nich wmontowany był kominek, w którym miło trzaskał ogień. Ściany miały kolor ciemnego cappuccino, a nastrojowe światło sprawiało, że dom przypominał barokowy pałac. Uśmiechnęłam się do własnych myśli. – Gdybym była księżniczką… - szepnęłam do siebie.

- Ale ty jesteś księżniczką – usłyszałam głos, który bardzo mnie przestraszył. Przecież dom stał pusty. A jednak... – Jesteś moją księżniczką ciemności, nie pamiętasz?

Odwróciłam się i w delikatnym świetle świec dostrzegłam Damona. Po raz kolejny na jego widok zaparło mi dech w piersiach. Opuściłam głowę, by nie widział moich rumieńców. Starałam się na niego nie patrzeć.

- Damonie – wyszeptałam. – Ile razy mam ci powtarzać: jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Mów, co chcesz. Ja wiem swoje – powiedział, po czym w wampirzym tempie podbiegł do mnie i wziął mnie za ręce. – Jesteśmy sobie przeznaczeni. Ja to wiem, a ty się dowiesz – uniósł dłonią moja twarz w taki sposób, że patrzyłam prosto w jego błękitne oczy. Zalała mnie fala gorąca. Ku mojemu zdziwieniu było to bardzo przyjemne uczucie. Najdziwniejsze było to, że wcale nie zamierzałam oderwać od niego wzroku. Nie miałam na tyle silnej woli. Przybliżył się do mnie… Wyrwałam się zwinnie i odwróciłam tyłem. Idąc w stronę stolika, gdzie leżały klucze, czułam na sobie jego spojrzenie.

   Wzięłam klucze ze stołu. W jednej chwili wypadły mi one z rąk. Chciałam zgiąć się, by je podnieść, ale ktoś mnie ubiegł. Damon.

Znów patrzył na mnie i machał kluczykami w powietrzu.

- Jeżeli chcesz je dostać, to sobie weź – powiedział po czym zaczął nimi wymachiwać wysoko w górze. Był ode mnie wyższy, więc nie udało mi się dosięgnąć. Wyskoczyłam najwyżej jak mogłam, złapałam klucze, ale… Poczułam jak lecę na ziemię, zasłoniłam twarz dłońmi… Dziwne. Powinno boleć, ale… wcale nie upadłam.

Damon trzymał mnie w objęciach o wiele bliżej siebie niż by wypadało. Popatrzyłam znów w jego oczy… Były takie piękne. On również na mnie patrzył , z całą swoją nonszalancją….

Dalszy ciąg....

     Wstałam szybko z łóżka, po czym pobiegłam do łazienki. Obmyłam twarz chłodną wodą, by jak najszybciej pozbyć się śladów po koszmarnej nocy. To był tylko sen, powtarzałam sobie w myślach.

      Po wyjściu z łazienki wróciłam pospiesznie do pokoju, by nikt nie zauważył wyrazu mojej twarzy.

       - Och, dziś jest ten wyjazd! – szepnęłam do siebie. – Muszę się jak najszybciej spakować i pobiec do domu Stefana.

         Włożyłam na siebie pospiesznie jedną z kilkunastu par dżinsów, które leżały w mojej szafie. Założyłam też obcisły czerwony top, czarną kurtkę i parę ulubionych trampek. Do walizki wrzuciłam kilka par spodni, bluzki, sukienki, bieliznę i oczywiście kilka par butów. Zabrałam też kosmetyczkę.

     Przygotowałam się pospiesznie do wyjścia.

- Tylko nie zrób czegoś głupiego – usłyszałam jeszcze głos cioci Jenny.

- O Elenie mówisz? Ona przecież jest święta! – dodał Jeremy.

Uśmiechnęłam się do niego koślawo i ruszyłam w stronę domu Stefana. I Damona, dodałam w myślach. – Muszę o nim zapomnieć.

Kilkanaście minut później byłam na miejscu. Stefan i Bonnie już na mnie czekali. Dziewczyna podbiegła do mnie, a Stefan pakował jej bagaże do swojego czerwonego Ferrari.

- Jesteś wreszcie, Eleno! – Bonnie rzuciła mi się na szyję i uściskała mnie. Widać była bardzo podekscytowana wyjazdem.

- No jasne, że jestem. Przecież obiecałam – odpowiedziałam i wysłałam jej jeden z moich najpiękniejszych uśmiechów.

- Dziewczyny – dobiegł nas głos Stefana – bagaże spakowane. Eleno, daj swoje.

   Podałam mu walizki i wsiadłam na przednie siedzenie samochodu. Bonnie zajęła miejsce z tyłu.

Po pięciu minutach Stefan był już w środku. Pocałował mnie delikatnie w policzek. Miałam wrażenie, że Bonnie zaśmiała się cichutko.

- Gotowa? – zapytał i uśmiechnął się do mnie ukazując komplet śnieżnobiałych zębów.

- Chyba tak – odwzajemniłam uśmiech.

- Hmmmm… Chyba zostawiłem w domu kluczyki do samochodu. Poczekajcie chwilę…

- Nie, to ty poczekaj. Ja pójdę. Zostawiłeś je na stole do kawy w salonie, prawda? – zapytałam.

- Jak dobrze mnie znasz – odpowiedział i znów ucałował mnie w policzek. – Ale może jednak ja pójdę. Nie chcę, byś musiała się nadwyrężać.

- Och, czy ty nie przesadzasz? – uśmiechnęłam się słodko.

- Pójdzie ktoś wreszcie po te klucze, czy będziecie tak w kółko się uśmiechać i gadać? – zapytała wesoło Bonnie.

- Ja pójdę – odpowiedziałam. – Przyda mi się krótki spacerek.

Część kolejna rozdziału czwartego:)

Przepraszam, że tak długo nie pisałam.Postaram się nadrobić zaległości:).

-Damon…- szepnęłam. Ale już go tam nie było. Stałam sama na środku swojej sypialni. Muszę o tym jak najszybciej zapomnieć, pomyślałam.

Leżałam na łóżku, rozmyślając o nim. Ciężko było usunąć wspomnienie tych błękitnych oczu wpatrujących się we mnie. Było to praktycznie niemożliwe. Moje rozmyślanie przerwał głos Jeremy’ego.

- Hej Eleno, już wróciłem – zawołał. - Jenna jest w domu?

- Miło cię znów widzieć, Jer. Ciotka wyszła na randkę.

-  Znowu? Z kim się teraz umawia?

- Nie mam pojęcia. Tęskniłam za tobą – uściskałam go i wróciłam do siebie. Jeremy był moim młodszym o dwa lata bratem. Odkąd znalazłam się w Mystic Falls, dzisiaj widziałam go pierwszy raz. Ciotka Jenny wspominała coś o wyjeździe z jego paczką pod namioty. Trochę się tym zaniepokoiłam, bo wiem, jak „przyjaciele” Jeremy’ego na niego wpływają, ale miałam dość własnych problemów, by zagłębiać się w kolejny. Po za tym i tak nic nie mogłam zrobić.

Odrzuciłam wszelkie myśli i zatonęłam w głębokim śnie.

                                    ***

- Eleno, jesteś tam? – usłyszałam znajomy głos.

- Stefan, jak dobrze cię widzieć! – odpowiedziałam uradowana. – A tak w ogóle, co tutaj robisz tak wcześnie rano?

- Chciałem cię znów zobaczyć, kochana – odpowiedział, po czym delikatnie się uśmiechnął. Czemu obaj bracia Salvatore tak na mnie działają? Ach, nie ważne. Ważne, że Stefan mnie kocha i ja jego tez, nic więcej się nie liczy.

   Wstałam z łóżka i mocno go przytuliłam. Trzymał mnie w swych objęciach bardzo mocno. Zamknęłam oczy, by nacieszyć się chwilą. Po chwili je otworzyłam. To co zobaczyłam zupełnie mnie zdziwiło. Damon?!  Ale… Przecież to był Stefan!

- Damon, puść mnie, natychmiast! – wydusiłam z siebie.

- Nic z tego, księżniczko – odpowiedział i zrobił jedną z tych swoich min pod tytułem „Ani mi się waż sprzeciwiać”. Przytulił mnie jeszcze mocniej.

- Udusisz mnie! – krzyknęłam ile tylko sił w płucach. – Puść mnie natychmiast!

    Spojrzał w moje oczy i nie opierałam się dłużej. Sama przytuliłam się do niego tak mocno, że nic nie byłoby w stanie nas rozdzielić.

    Spojrzałam na wampira wykonując najpiękniejszy z uśmiechów. W tym samym momencie do pokoju wkroczył Stefan. Tym razem prawdziwy.

- Eleno? Dlaczego mi to robisz? Mówiłaś… mówiłaś, że mnie kochasz.

- Kocham cię! Tylko ciebie! – odpowiedziałam, a moje serce zalała fala wstydu. Bo… skoro kocham Stefana, to dlaczego obejmuje Damona? Nie jest to bynajmniej przyjacielski uścisk…

- Teraz to nie ma znaczenia… Wiedziałem, że to się tak skończy – opuścił smutno głowę i wyszedł. Pobiegłam za nim, ale jego już nie było.

       Poczułam ponownie chłodny uścisk Damona. Tym razem znalazłam wystarczająco dużo siły, by go odepchnąć.

- Dlaczego mi to robisz, Damon?! – krzyknęłam. – Dlaczego?

- Nic złego nie robię… Kiedy wreszcie zrozumiesz, że mnie kochasz równie mocno, jak ja kocham ciebie? – zapytał pewnie.

Echo jego słów pobrzmiewało w moich uszach przez kilka sekund, a potem…

    Obudziłam się w mojej sypialni, zalana potem. To był tylko zły sen, zapewniałam się w myślach. To tylko zły sen.

Rdz.4 - w blasku księżyca cd.

   Nie! Nie powinnam była w ten sposób o nim myśleć. On był tym ZŁYM wampirem. Przecież kochasz Stefana – skarciłam się w myślach.

Kiedy znów na niego spojrzałam, dziwnie na mnie patrzył.

- Nic ci nie jest moja droga? – powiedział swoim aksamitnym głosem.

- Yyyy… Zależy co masz na myśli, Damonie – odparłam pospiesznie.

- Nie ważne. Słyszałem, że wybieracie się do babci tej małej wróżbitki…

- Ma na imię Bonnie.

- No tak, Bonnie – odpowiedział obojętnie. – Słyszałem, że jedziecie do babki Bonnie. Hmmm… Wampiry mają dobrą pamięć Eleno. Nie

pamiętam, abyś mnie zaprosiła – powiedział, po czym zwinnym skokiem wskoczył do mojego pokoju i stał tuż naprzeciwko mnie.

- Bo… bo nie zapraszałam… - z trudem wysapałam, gdyż spojrzenie jego błękitnych oczu ponownie zaparło mi dech w piersiach.

- Popełniacie razem z moim braciszkiem wielki błąd. Nie rozumiem tylko dlaczego ty o mnie zapominasz – odpowiedział, po czym jego piękna twarz przybrała wyraz zdenerwowania i rozczarowania.

Zbliżył się do mnie na odległość zaledwie kilku centymetrów. Kolana zaczęły się pode mną uginać… Chwila! Od kiedy ja tak reaguję na Damona! No tak… Pewnie znów działa na mnie swoja mocą wywierania wpływu. Przecież nie ma innego wytłumaczenia…

- Damonie, czy możesz przestać? – szepnęłam, gdyż na nic innego nie było mnie stać.

- Przestać? Co masz na myśli? – odpowiedział tak, jakby nie wiedział o co chodzi. Jest świetnym aktorem, pomyślałam.

- Możesz nie działać na mnie zaklęciem wpływu? Irytuje mnie to – podszedł jeszcze bliżej, tak, że prawie stykaliśmy się nosami.

- Eleno, ja na ciebie nie wpływam. Przecież masz naszyjnik z werbeną, więc mnie blokujesz – powiedział i jeszcze szerzej się uśmiechnął. No tak, werbena uniemożliwia wampirom działanie. Poza kołkami jest to też jedyna broń, która może je osłabić lub zabić. Nie rozumiem, dlaczego teraz tak się zachowuję. Jakbym coś… czuła. Czuła coś do Damona? Ale… Jak?

- Och, Eleno – powiedział drwiąco – chyba przeceniasz swoją silną wolę. Sama widzisz jak na siebie działamy – odparł usatysfakcjonowany. –  Pogadamy innym razem. Do zobaczenia.

-Damon…- szepnęłam. Ale już go tam nie było. Stałam sama na środku swojej sypialni. Muszę o tym jak najszybciej zapomnieć, pomyślałam.

hmmm.... jeszcze dalszy ciąg rozdziału 3 i początek rdz. 4 - W blasku księżyca

- Na to liczę… Mam nadzieję, że wszystko się ułoży i znów będzie jak dawniej – powiedziałam.

- Ja też – uśmiechnęła się.

Po wysłuchaniu tych rewelacji nogi się pode mną uginały i sama nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Powinnam być szczęśliwa… Chyba… Jestem szczęśliwa. Wyjeżdżamy jutro do babci Bonnie. Kiedy zdejmą ze mnie „ten czar”, znów wrócę do normalności. Skończy się wędrówka między światami i będę mieszkać tu, w Mystic Falls.

Rdz. 4

W blasku księżyca

Drogi Pamiętniku,

   Chyba za dużo rewelacji jak na jeden dzień. Pamiętasz jak pisałam o wędrówkach między dwoma światami? To ma się wreszcie skończyć. Tylko… Jest jeden problem. Sama nie wiem czy tego chcę. Dlaczego? Nie zauważyłam wcześniej, jak bardzo jestem przywiązana do tamtego świata. Nie zamierzam rezygnować z perspektywy mieszkania tutaj, ale opuszczenie mamy trochę mnie martwi. Miałam tylko ją. Ojciec… Zginął kilka lat temu w wypadku samochodowym. Mimo to, że nie jestem jej prawdziwą córką, nie chcę zostawiać jej samej. Ale… Nie zostawię też Stefana i Bonnie. Zawsze byłam trochę nieśmiała i teraz to przeszkadza mi najbardziej. Boję się powiedzieć najlepszej przyjaciółce, że obawiam się następnych dni… Decyzja… jest zbyt pochopna. Nie wiem co robić.

Ponownie przeczytałam to, co napisałam. Chciałam wszystko skreślić, na wypadek, gdyby pamiętnik miał trafić w niepowołane ręce. Nie zdążyłam jednak tego zrobić, gdyż usłyszałam głośne pukanie od strony okna. Podbiegłam do niego i trochę zdziwiło mnie to, co zobaczyłam. Na drzewie stał… Damon. Tak, Damon. Nonszalancko opierał się o długą gałąź. Ręce miał skrzyżowane na wysokości klatki piersiowej. Jego kruczoczarne włosy błyszczały w blasku księżyca, a błękitne oczy uśmiechały się do mnie zawadiacko. Z tego wszystkiego aż zaparło mi dech w piersiach. On był… taki przystojny.

cd. rdz.3 - Pomiedzy alfą i omegą (nieoczekiwany zwrot akcji)

Ja… ja nie jestem tym, za kogo mnie macie. Ja nie jestem Elena…

Jestem zwykłą dziewczyną, która wcale nie mieszka w Mystic Falls. Z kimś mnie mylicie. Pewnego dnia zasnęłam w swoim łóżku, a obudziłam się właśnie tutaj. Nie kontroluję tego, co się dzieje. Raz jestem tutaj, a raz w tym prawdziwym domu. Wolę mieszkać w Mystic Falls, ale nie potrafię zrozumieć co się ze mną dzieje.

Błądzę gdzieś pomiędzy dwoma światami i nigdy nie wiem, w którym znajdę się po przebudzeniu… Oh, Bonnie, co ja mam zrobić?!

- Ja… ja nie wiem co powiedzieć. Eleno…

- Och, wiem. Okłamywałam was, ale bałam się waszej reakcji…

- Posłuchaj. To nie jest tak…

Wiedziałam, że tak się dzieje, bo… To nasza wina – moja i Stefana. Tak naprawdę… Ty jesteś stąd… tylko… Byłaś w wielkim niebezpieczeństwie… Tak się składa, że nie jesteś zwykłą dziewczyną. Kilka miesięcy temu zmazaliśmy twoją pamięć i odesłaliśmy cię do innego świata. Wiem, że to brzmi nienormalnie, ale wiesz na co mnie stać… To był najgorszy dzień w życiu moim i Stefana… Więc, wysłaliśmy cię tam, żeby cię chronić. Wielkie zło mogło cię dosięgnąć i to… to było jedyne rozwiązanie. Oglądałaś w telewizji serial „Pamiętniki wampirów”. To też nasza sprawka… Miał ci on przypomnieć o tym, kim naprawdę jesteś. Pozwolić ci wrócić. Nie chcieliśmy byś zapomniała kim naprawdę jesteś. Postać Eleny była stworzona z naszych wspomnień, to kolejny czar. Wiedzieliśmy, że po powrocie będziesz zdezorientowana, więc czekaliśmy, aż sama coś powiesz. Wróciłaś, bo zło już ci nie grozi. A te wycieczki pomiędzy dwoma światami, to tylko efekt uboczny naszych czarów. Wyjazd do babci ma ci pomóc ustabilizować się w jednym, w Mystic Falls. To do tego świata należysz… babcia jest o wiele silniejsza ode mnie, a we dwie na pewno przywrócimy cię do normalności. Nie martw się…

- Bonnie… Nie mogę uwierzyć, że nie powiedziałaś mi tego wcześniej!

- Ale… Zrozum Eleno. My… baliśmy się, że nas wyśmiejesz. Właśnie dlatego czekałam aż sama coś powiesz… i powiedziałaś.

-Yhm… Czyli mam uwierzyć w to, że pochodzę stąd, ale nie jestem zwykłą dziewczyną i byłam w niebezpieczeństwie. Z tego właśnie powodu odesłaliście mnie do innego świata. Serial miał mi przypomnieć kim jestem, a teraz, kiedy niebezpieczeństwo minęło, wróciłam tutaj, tak?

- Dokładnie. Jest jeszcze jedna kwestia, twoja matka. W tamtym świecie byłaś adoptowana przez nią. Znalazła cię leżącą w lesie. Byłaś tam, ponieważ portal zabrał cię w to miejsce. Wpoiliśmy ci wspomnienia całkiem innej osoby, żebyś nie czuła się dziwnie nie pamiętając niczego i… kiedy już pojedziemy do babci, wszystko się ułoży. Wrócą wszystkie twoje prawdziwe wspomnienia i przestaniesz przemieszczać się pomiędzy dwoma światami. Wszystko będzie w porządku.

cd. rdz. 3 - cd. - (To będzie dziwne)

Przed budynkiem, na schodach czekała na mnie Bonnie. Nie zdziwiła mnie nieobecność Stefana. Zawsze wracał do domu kilka minut wcześniej, głównie z obawy o Damona. Nawet mojjemu chłopakowi było ciężko powstrzymać brata przed zabijaniem, ale jeżeli nie Stefan, to nikt inny tego nie zrobi.

Bonnie opierała się o barierę schodów. Jej piękne jasne loki nie były już spięte w koński ogon, ale rozpuszczone powiewały nonszalancko na wietrze. Jej twarz była promiennie uśmiechnięta.

- Coś ci się stało? – zapytała.

- Dlaczego wszyscy mnie dzisiaj o to pytają? – niepotrzebnie się zdenerwowałam. Czy wyglądam jakoś dziwnie? Pomyślałam. Zdawało mi się, że dobrze maskuję swoje zmartwienie.

- Jak to wszyscy? Pytam cię o to dlatego, że wyczuwam negatywne wibracje ze strony twojej aury.

- Ach, tak. Nie wiem co mi jest – ponownie skłamałam. Dokładnie tak, jak wcześniej pana Jonesa. Wiedziałam też, że Bonnie ciężko jest okłamać, bo dziewczyna nie jest zwykła, ma zdolności medium.

- Eleno, dobrze wiesz, że ci nie wierzę. Znam cię bardzo dobrze i wiem kiedy coś cię martwi. Możesz mi zaufać… Opowiedz mi o tym, co ci jest – powiedziała z takim przekonaniem, że uległam. Stwierdziłam, że nie ma sensu dłużej się z tym ukrywać. Bonnie była jedyną osobą na całym świecie, której mogę bezgranicznie ufać. Jeżeli nie powiem jej, to już na pewno nikomu innemu.

Był też Stefan, ale on by się zamartwiał. Nie chcę mu stwarzać problemów.

- Dobrze, powiem. Powiem, chociaż wiem, że uznasz mnie za wariatkę. Więc… Powiem ci od razu, że to trochę, a nawet bardzo dziwne, ponieważ… sama zobaczysz.

Cd. w weekend, ewentualnie po weekendzie. I jak wam sie podoba?

cd. Rdz. 3

                                                                         ***

Na żadnej lekcji nie potrafiłam się skoncentrować. Nie mogłam myśleć o niczym innym, poza wyjazdem. Z jednej strony byłam niesamowicie uradowana, a z drugiej nieco przerażona. A co, jeżeli Damon faktycznie nam przeszkodzi? Nie boję się o siebie, gdyż wiem, że nie zrobiłby mi krzywdy. Bałam się raczej co może zrobić Stefanowi lub ludziom, mieszkającym w okolicy.

Starałam się skupić na tym, co mówił nauczyciel, ale przypomniałam sobie o jednej zasadniczej kwestii…

A co, jeżeli znów wrócę do „normalnego” świata? Czy będę w stanie pożegnać się choćby na chwilę z tym, co mnie tu spotyka?

Odpowiedź była oczywista – nie ma takiej opcji. Mimo, że tęskniłam za bliskimi, nie potrafiłam myśleć o życiu innym, od tego, życia w Mystic Falls.

Z moich rozmyślań wyrwał mnie dźwięk dzwonka. Zauważyłam tylko, że jako jedyna siedzę jeszcze w klasie. Historia była jedynym przedmiotem, na który ani Bonnie, ani Stefan nie uczęszczali.

Moją uwagę przykuł wzrok nauczyciela, przeszywający mnie dogłębnie. Przeszukałam wszystkie zakamarki mojej pamięci, by przypomnieć sobie jego nazwisko. No tak, Jones. Zachary Jones był dość wysokim dwudziestodziewięciolatkiem, o jasnych włosach w ciągłym nieładzie. Zawsze sprawiał wrażenie roztargnionego. To taki typ osoby, która pomoże zawsze i wszędzie, bez względu na okoliczności. Nie zachowywał się jak nauczyciel, raczej jak dobry znajomy.

- Eleno, czy coś jest nie tak? – zaskoczył mnie swoim pytaniem. –Ostatnio jesteś taka… mało rozmowna. Wyglądasz na zmartwioną.

-To nic takiego – zapewniłam go. Nie była to szczera odpowiedź. Całym sercem obawiałam się powrotu do tamtego życia. – Jestem chyba zmęczona…

- Hmmm… możliwe. Ale gdyby coś było nie tak, możemy o tym porozmawiać  - zaproponował.

-Oczywiście. Dziękuję – odpowiedziałam krótko, wygięłam usta w wyrazie półuśmiechu, po czym pospiesznie opuściłam salę.